أيام العجب والموت فؤاد حداد

آدى أيّام العجب والموت

جات بسرعه زى غمضة عين

ليه ماقلتش زىّ لمْح البَصَر

كنت باتقلّب على الجنبين

والكابوس من كل جنب يجيبنى

زىّ أعمى يحسّ لمّا يجسّ

ألقى نفسى والاّ اشوف نفسى

بالتفت من آخر الدنيا

الحمير بتجرجر العَربَات

السما اللى تحت منها حابات

عند كوبرى أبو العلا بتشتى

أنكمش فى جتّتى من البرد

لسّه حارجع طفل تحت المطر

وأنحنى ع الأرض وافضل عجوز

اتوهمت الخوف دهسنى الخطر

كل شئ إلا الخيانه يجوز

ألبس التوب اللى مش توبى

أعمل الممكن مع المستحيل

أمشى زى الخنفسه و البد

جنب حيطه فى ركن ع السلّم

الحجر الاصفر بيتألّم

فيه أثر للعشره مهما تهون

أقبل الظلم اللى فى الأشياء

والليالى بخدّها المدهون

والحياه والناس وحتى فى نفسى

واقرا فى الجرنال كلام تانى

وانتقل فى الماضى واستغرب

وابكى ع المستقبل الفانى

واحمل الضلمه على عينىَّ

وانتبه من نومى واسمع نعى

الزميل جوده سعيد الديب

إسمه بالكامل يا فجر الطيب

اللى ضاعت مَّنى أيّامه

وآدى أيّام العجب والموت